Habito
Imprimatur
ng Pananampalataya
Iniibig ba natin ang ulan sa tuwing inililigtas tayo ng teologia
Mula sa
pangangamba hanggang sa
pagbubuntung-hininga?
Pandaraya sa hangin ang hatol sa alaala hinggil sa
kasaysayan
Ng mga Pransiskanong kastila na tumapak sa lupang
kinagisnan.
Sila ang simbolo ng takot sa altar at misyon ng krus
sa Pilipinas
Markadong Hunyo 24,1578 nang mapuwing tayong mga
bulag.
Kumpas ng krus ang kanilang ipinahayag: mga lumang
simbahan,
Reduccion ng istraktura dito sa calabarzon o hindi
kaya'y nagsalin
Ng Pater Noster – Ama Namin, at nakipagtipan ang
Doctrina Christiana
Sa Baybayin; pati sa wikang inalipusta, subalit
nagkaroon ng pag-iimbot.
Kinampay ang palad sa lugar ng Maynila, Laguna,
Rizal at Quezon;
Nagtayo ng mga samu't samot na eskuwelahan para sa
mga Mestiso
At hospital para sa Indio. Takot tayo na waring
walang pakiramdam.
Sila ang pastol na nakahabitong kayumanggi habang
kumakaluskos
Ang kadena ng pananampalaya sa pagsamba sa Santisima
Trinidad.
Hayaang balikan ang bulong ng pawis ng habitong
kulay kayumanggi.
1209 nang maarawan ito. Sinuot ni San Pransisko ng
Assisi. Natapos,
Habang kanyang sinimulan ang metanoia. Habitong
kulay kayumanggi,
Hulagway ng pagkalupa. Habitong kayumanggi, Simbolo
ng kapatiran,
Pagkatimawa sa alimoong saksi ng ritong namumutalang
pagsamba.
Subalit, dito sa Lucena, nawaglit na anino, ang
habitong kayumanggi.
Pilat sa bayan: heograpiya ng simbahan, kultura lalo
na ang tradisyon.
Ito ang mantsa ng teologia sa aming bayan: sinamba
ang habitong puti:
Pilit kinukusot ang ating pananampalataya sa
pagtaya: Sa santo at rito
Ng pagibig kay Bathala,gamit ang salitang umaalila
sa pananampalataya.
Silang pastol na pinagsisilbihan ng mga tupa sa kalunsuran – Habitong Puti:
Kinakatakutan, sinasamba, hinahangaan, sa halip,
hindi dapat mamantsahan.
Kahit itinakda ng habito ang kultura ng ating
pananampalataya kay Bathala
Ito ang pag-ibig natin sa patak ng ulan sa tuwing
inililigtas tayo ng Teologia
Mula sa dikta ng pangangamba hanggang sa
pagbubuntong-hininga.
Elemento sa
Elemento
Pag-ibig
sa Astrolohiya Kaysa sa Kanya
Sinamba ang patakda ng astrolohiya ng dalawang
elemento
Sa kinagisnang simbolo ng sodyak. Umikot ang ating
tiwala:
Umaasang walang daluyong sa pagdaop ng ating mga
palad.
Nagmula ka sa planetang Ketu na sinakop ang kahinaan
ko.
Ngunit, pinabayaan mong matakot sa inakala mong
masaya
Kasabay sa pag-alaalang nagbigay-takot sa pagiging
Rahu.
Pinagtipan ang dalawang elemento sa loob ng apat na
sulok.
Ikaw ang mukha ng hangin at ako ang kinatawan ng
tubig.
Pahimakas ang tadhana sa mga paratang ng bawat
simbolo.
Natutunan kong lumipad sa inakala kong pagdaloy
lamang.
Ginambala niya ang katahimikan sa pag-angat ng aking
paa
Sa karagatan. Hinayaan kong yapusin ng hangin ang
tubig.
Niyapos ng pag-ibig ang pagkakaiba, kaya pinabayaan
kong
Hubarin mo ang aking kaluluwa kasabay sa titig ng
inaasam.
Nagtiwala tayo sa halik ng kulog at kidlat ng ating
daluyong.
Sigwa ang hudyat kung ipagpapatuloy pa ang ating
tipanan
Kasabay sa alon ng sumpa ng kakayanan ng ating
pag-ibig:
Siguro nga’y bagyo tayo, sa pagsasama ng tubig at
hangin.
Kailangan na sigurong hindi na umangat sa aking
pagdaloy
Upang madama ulit ang lamig ng hangin sa iyong
paghinga.
Sa May Bilibid
Kung Saan ang Pag-asa’y Tinititigan
Pilit kong sinuka ang kaba upang hindi makita ng ilan
Sapagkat kapalaran ang pagpasok sa pader ng buhay
nila.
Mula sa unang pinto hanggang sa panglimang bulwagan,
Seguridad ang iniimplimenta: kapkap mula sa
kili-kili,
Sinundan sa buka ng bibig, bewang, mapa-sinturon at
singit.
Kahit sa maselang bahagi ng katawan, kapkap ang
hatid.
Panglimang bulwagan, makikinig ang mga alingawngaw.
At noong sinara ang pinto, doon ako napagpawisan ng
lamig.
Nakatitig ang lahat sa aking pagdating, sabay lapit
ng nakaputi.
Pagtungo na lang ang sinambit sa mga salitang “takot”
at “hinagpis”.
Iba ang init ng labas kumpara sa init ng loob ng
apat na sulok
Mula sa init ng New Bilibid Prison at mga preso ng
brigada.
Mistulang talipapa ang mundo. Brgy. Holy Spirit ang
kabahayan.
Pedikab na paikot-ikot, tennis, at basketball na
tambayan nila.
Mayroong pagupitan at nagtitinda ng sigarilyo at
candy sa parke.
Pag masakit ang pangangatawan, mayroong lugar para
sa masahe.
Ang paghinga sa bilibid ay parang nasa labas ng mga
bakod doon.
At nakakabaliw kung ang pananatili doon ay walang katiyakan.
Espirito bilang misyonero ang pinanghawakan ko mula
noong una
Ang pangnginig ng kalamnan sa takot ay naigpawan ng
kagalakan.
Pasan ko ang krus ng Diyos upang ibahagi ang minamabuting
balita.
Ngunit baliktad ang pananampalataya: ako ang na(t)uto
sa buhay nila.
Akala ko, wala pa ang Diyos sa buhay nila dahil sila
ay makasalanan.
Pero tila mantsa sa puting habito ang aking bintang ‘pagkat
may kulay
kayumanggi. Husga at paratang ang naipataw sa mga
may sakit ng lipunan
gaya nila. Subalit ako pala ay kabilang at hindi
maaaring basta itatwa.
Hindi maaaring mahiwalay ang preso, at ako sang-ayon,
pananampalataya:
Ang simbahan ay tahanan ng makakasalanang tulad ko
patungo sa pag-asa.
Ngunit iba ang pagbanaag ng ilan sa ating mga ipiniit
sa talinghaga ng sala.
Di gaya sa simbahan moog ng makakasalanan, hindi mga
santo.
Siguro nga’y pilit kong nilumod ang suka upang
makamtan ang pag-asa.
Sapagkat, kapalaran ang makatatawid sa hinuhusgahang
buhay nila.
***
Kalahok ang mga tulang ito sa Saranggola Blog Awards 8 2016.
No comments:
Post a Comment